Van Bazel tot in Maasbracht: ik voel me thuis

Ben van Delden (94) kent de Schilderswijk in Den Haag als zijn broekzak, heeft de Rijn bevaren tot in Bazel en Luzern, kent het diepdonkere zwart van de Limburgse mijnen en denkt verlangend terug aan de tijd bij de paardenboer op de Veluwe.

Hij heeft al een heel leven achter de rug als hij op relatief jonge leeftijd met pensioen gaat en zich in de aanleunwoningen in Maasbracht vestigt. Na 34 jaar besluit hij echter begin 2022, toch nog één keer te verhuizen: naar de benedenverdieping van De Bolder.

“De kinderen zeiden ‘Vader, doe dat niet. Je zit goed, veel ruimte. Waarom zou je nog weggaan?’ Maar ik had ook al die jaren tegen een muur aangekeken. Ik dacht: ik doe het toch. Dadelijk is het daar vol en dan moet ik maar afwachten waar ik terechtkom als ik niets meer kan. En nu zijn ze blij. Ze zien dat ik het goed heb hier.

Het eten is 100%. Wat je hier krijgt, krijg je nog lang niet in andere bejaardenhuizen: elke dag verse groente! Ik zit dan met de andere bewoners aan tafel in de gemeenschappelijke ruimte. Je kunt gaan zitten waar je wilt, iedere dag opnieuw. ’s Middags komen ze me halen om te rummikubben of voor een andere activiteit. Met goed weer zit ik ook wel op het terrasje bij mijn kamer, daar staan mijn tuinmeubeltjes.

Soms komt een mevrouw uit het dorp me halen. Dan gaan we wandelen en pikken een terrasje. Ik heb het hier goed. Direct vanaf de eerste dag voelde ik me thuis. Beter kan ik het niet krijgen. Je wordt hier verwend, hoor!”