Ik kan weer samen met mijn man wonen

De visie ‘Verbonden in beweging’ daar kozen we voor toen mijn man hier meer dan 3 jaar geleden kwam wonen op de 1^e etage van De Bolder. Al die jaren was ik hier bijna dagelijks. Ik reisde iedere dag meer dan een uur met het openbaar vervoer om bij hem te zijn. Mijn sociale contacten verwaterden: ik had er de tijd niet meer voor. En de energie.

Toch dacht ik er niet over om ons huis te verlaten. Ik was immers nog heel fit. Totdat ik op een dag viel. Met spoed werd ik geopereerd, wekenlange revalidatie volgde. Het eerste dat ik zei na de operatie was: “Ik blijf niet meer alleen.” Ik voelde me niet meer veilig thuis. Bij De Bolder hadden ze gehoord wat er was gebeurd en ze deelden hun plannen voor de benedenverdieping met ons. “Misschien kunnen wij wel iets voor u betekenen” opperden ze. Zo kwam het dat ik na de verbouwing ook hier ben komen wonen.

Sinds die tijd zeggen mensen tegen me: “U ziet er veel beter uit, veel rustiger.” Ik ben ook veel rustiger. Het is makkelijker, ik heb niet meer al die zorgen. Ik voel me hier veilig, echt op mijn gemak. Ik slaap goed en hier kan ik samen met andere mensen eten, of praten. Het is gezellig om samen te eten. Het smaakt altijd!

Ik doe mee aan alle activiteiten en help ook zoveel mogelijk mee: groenten schoonmaken, prei schoonmaken, aardappelen schillen. Dan ben je wel even bezig en heb je geen tijd om te prakkezeren. En als ik naar boven wil, naar mijn man, dan ga ik naar boven. Wil ik gaan wandelen, dan ga ik mee wandelen met hem. Dan laat hij mijn hand niet meer los. Innerlijk voelt hij toch bij wie hij hoort. Ik koester die kleine momenten.

Nu we in hetzelfde huis wonen, is het voor onze dochter ook veel fijner. Ze komt op bezoek, er is tijd om rustig te praten en aandacht voor elkaar te hebben. We zijn hier op onze plek. We zijn verbonden in beweging.

Mevrouw Dewitte